1 Aralık 2020
İnsanın yozlaşması; asli fıtratından, tabii yapısından ve yaratılış amacından uzaklaşması demektir. Ahlâksız, zararlı ve asalak bir tip haline gelmesidir. Kanser hücreleri gibi, toplumun diğer üyelerine karşı uyumsuz, huzursuz ve sorumsuz bir tavır sergilemesidir. Kendisine, ailesine, yakın çevresine, ülkesine ve insanlık âlemine karşı sevgi ve saygısını yitirmesidir. Burada, insanı içinde yaşadığı toplumdan asla ayrı düşünmemek gerekir. Çünkü “olgunlaşma” da, “yozlaşma” da, toplumla birlikte gerçekleşir. “İnanan insanlar (topluluğu), tuğlaları birbirine destek veren binalar gibidir.” “Mü’minlerin birbirine merhamet ve meveddeti (sevgi ve desteği), bir azası rahatsızlandığında, iyileşinceye kadar diğer bütün organlarının onun acısına iştirak ettiği bir beden misalidir.”[1] mealindeki hadisler de bu gerçeği dile getirmekte, “fert”lerin “cemiyeti” oluşturan hücreler yerinde olduğunu ifade etmektedir. İşte bunun içindir ki, hasta hücreler vücut sağlığını tehlikeye soktuğu gibi, hasta vücutlarda da sağlam hücrelerin üretilmesi güçleşecektir. “Kesinlikle Allah, kendi nefis (öz)lerinde olanı değiştirinceye kadar, bir toplulukta olanı değiştirmez”[2] ayeti de bu gerçeğe dikkat çekmektedir. Yani fert fert kullar bozulunca, tabiatıyla toplumların da yozlaşacağını… Ve yine nefisler kendini değiştirip düzelince, kavimlerin de gelişip güçleneceğini haber vermektedir. Özetle, İslam her toplumu “canlı bir vücut” gibi görmektedir.
